Zw. chem. czynne (cukry, aminokwasy, hydroksykwasy, białka) - mają zdolność skręcania pł. światła spolar.. Zw. jest to ściśle z budową przestrzenną cząsteczek. Są to izomery optyczne-szczególny przypadek izomerii przestrzennej polegający na występowaniu zw. optycznie czynnych o takim samym wz. sumar., lecz o różnych konfiguracjach, różnie skręcających światła spolar. Przyczyną takiej izomerii jest asymetria cząsteczki jako całości spowodowana obecnością atomu C asymetrczngo. Ze wzg. na kierunkowość wiązań tworznych prze atom C, możliwe są różne konfiguracje i liczba izomerów optycznych wynosi 2n, n - liczba asymetr. atomów C.
Wzorzec D i L glicerynowy - izomery aldehydu glicerynowego różnią się ugrupowaniem przestrznnym podstawników.D i L-symbole konfiguracji odnoszące się do sposobu ułożenia podstawnkw w przestrzeni. + i - dotyczą kierunków skręcania płaszczyzny światła spolar. i oznacza się je doś. Tutaj skręt płaszczyzny jest o taki sam kąt, w przeciwnych kierunkach. Obydwie formy izomerów pozostają do siebie jak lustrzane odbicia - antypody optyczne (enancjomery)
Racemat - równoczątseczkowa mieszanina postaci D i L.
Przynależność cukrów do szeregu D i L - określa się za pomocą polarymetru, gł. jego przyrządy to polaryzator i analizator. Pomiędzy nimi umieszcza się roztwór cukru-rozjaśnia on obraz na polarymetrze. Aby zaciemnić ten obraz należy przekręcić analizator o pewien kąt w lewo lub w prawo (kąt skręcenia płaszczyzny polar. przez roztwór zw. opt. czynnego). Wartość zależy od: rodzaj zw. chem., grub warstwy skręcającej, dług fali użytego światła, temp., stęż. subst. opt. czynnej.
Skręcalność właściwa (α20D) - pojęcie wprowadzone w celu porównywania skręcalności różnych subst., oznacza kąt o jaki płaszczyzna polaryzacji ulega skręceniu w warunkach normalnych (światło Na λ 5893Å, 20°C, przejście światła przez warstwę 1mm (stała) 1dcm (ciekła). Dla roztworów przedstawiamy ją wzorem: α20D = (α*100)/(l*c) = (100*α)/(l*p*d): α-kąt skręcenia w °, l-grubość warstwy w dcm, c-stężenie subst. opt. czynnej g/100cm3 roztworu, p-liczba liczba subst. rozpuszczonej w 100 g roztworu, d-gęstość w temp. 20°C. Znając α20D i kąt skręcenia można wyliczyć jego stężenie.